Przebacz bratu wszystkie pozory
będące jedynie odwiecznymi lekcjami,
których nauczyłeś siebie o grzeszności w tobie.
Słysz tylko jego wołanie
o miłosierdzie i wyzwolenie od wszystkich
napawających lękiem wizerunków,
jakie on zachowuje o tym,
czym jest i czym ty musisz być.
Tylko złudzenia można przebaczyć,
a wtedy one znikają.
Przebaczenie jest wyzwoleniem ze wszystkich złudzeń
i dlatego nie można przebaczyć jedynie częściowo.
Grzech jest atakowany przez karę
i w ten sposób zachowywany.
Przebaczyć go natomiast
to zmienić jego stan z błędu na prawdę.
Nie ma nic do przebaczenia.
Nikt nie może skrzywdzić Syna Bożego.
Jego wina nie ma żadnej przyczyny,
a ponieważ nie ma przyczyny,
nie może istnieć.
Gdy spojrzysz na swego brata
z całkowitym przebaczeniem,
z którego nie wyłączyłeś żadnego błędu
i w którym nic nie ukrywasz,
to jakaż pomyłka, której nie mógłbyś przeoczyć,
może się gdziekolwiek pojawić?
Przebacz przeszłości i pozwól jej przeminąć,
bo już przeminęła.
Nie stoisz już dłużej na ziemi
leżącej pomiędzy światami.
Zaszedłeś dalej i dotarłeś do świata
leżącego u bramy Niebios.
Nie ma utrudnienia dla Woli Boga
ani nie ma żadnej potrzeby,
byś ponownie powtarzał podróż,
która się dawno skończyła.
Uzdrawiać – to scalać. To zaś, co jest całe,
nie może mieć brakujących części,
które zatrzymano na zewnątrz.
Przebaczenie bazuje na rozpoznaniu tego
i radowaniu się, że nie może być
pewnych form choroby, dla uzdrowienia których
cudowi musiałoby brakować mocy.
Ci, którym przebaczono, są środkami Pokuty.
Przepełnieni duchem, w zamian przebaczają.
Wyzwoleni muszą złączyć się
w wyzwalaniu swych braci,
ponieważ to jest planem Pokuty.
Zbawienie jest zaiste paradoksem!
Czymże mogłoby być,
jak nie szczęśliwym snem?
Prosi cię jedynie o to,
być przebaczył to, czego nie ma,
i nie patrzył na to, co nierzeczywiste,
jak na rzeczywistość.
W ten sposób przeznaczenie rzeczywistego świata
łagodnie świta w świadomości,
by zastąpić cel grzechu i winy.
Przebaczenie zaś radośnie zmywa to wszystko,
co stało między twym wizerunkiem siebie samego
a tym, czym jesteś.
Cuda są naturalnymi znakami przebaczenia.
Dzięki cudom przyjmujesz Boże przebaczenie
poprzez szerzenie go ku innym.
Jak bardzo chcesz przebaczyć swojemu bratu?
Jak bardzo pragniesz pokoju
miast niekończących się sporów,
nieszczęścia i bólu?
Te pytania są takie same,
choć różnią się formą.
Nikt nie przebacza, chyba że wierzył w grzech
i nadal wierzy, iż za wiele rzeczy
musi otrzymać przebaczenie.
Przebaczenie staje się w ten sposób środkiem,
za pomocą którego uczy się,
że nie uczynił niczego,
co wymagałoby przebaczenia.
Ten świat ma dużo do zaofiarowania
dla twego pokoju
i wiele sposobności do szerzenia
twego własnego przebaczenia.
Takie jest jego przeznaczenie dla tych,
którzy chcą, by zstąpiły na nich pokój i przebaczenie
i ofiarowały im światło.
Trzymasz przed swymi oczyma
przedwieczne wspomnienie.
Ten zaś, kto żyje samymi wspomnieniami,
jest nieświadomy tego, gdzie się znajduje.
Przebaczenie jest wielkim wyzwoleniem z czasu.
Przebaczenie zawsze spoczywa na tym,
który je ofiarowuje,
dopóki nie ujrzy siebie jako
niepotrzebującego go już dłużej.
I w ten sposób przywrócony zostaje
do swej prawdziwej funkcji tworzenia,
którą jego przebaczenie mu ponownie ofiarowuje.
Rzeczywisty świat jest stanem umysłu,
w którym przebaczenie widzi się
jako jedyne przeznaczenie świata.
Jego celem nie jest lęk, bo staje się nim
ucieczka przed poczuciem winy.
Wartość przebaczenia zostaje postrzeżona
i zajmuje miejsce bożków,
których już nie poszukujemy,
gdyż ich „dary” nie są nam już drogie.
Gdy stajesz się zaniepokojony i tracisz pokój umysłu,
ponieważ ktoś próbuje rozwiązać swe problemy
poprzez fantazję, odmawiasz przebaczenia sobie
takiej samej próby.
I trzymasz was obu z dala od prawdy i od zbawienia.
Gdy mu przebaczasz, przywracasz prawdzie to,
czego obaj jej odmawialiście.
I ujrzysz przebaczenie tam, gdzie je ofiarowałeś.
Nigdy nie nienawidzisz swego brata
za jego grzechy, a jedynie za swoje.
Bez względu na formę, jaką jego grzechy
wydają się przybierać, przesłania to jedynie fakt,
że wierzysz, iż są one twoje,
a zatem zasługują na „słuszny” atak.
Dlaczego jego grzechy miałyby być grzechami,
gdybyś nie wierzył, że nie można byłoby
przebaczyć ich w tobie?
Cud przebacza, ponieważ przedstawia sobą to,
co jest poza przebaczeniem i jest prawdziwe.
Jakże nieroztropne i niepoczytalne jest myślenie,
że cud ograniczają prawa,
które on przyszedł odczynić!
Duch Święty w tobie
przebacza wszystko w tobie
i w twoim bracie.
Jego błędy otrzymują przebaczenie
razem z twoimi.
Ze świata przebaczenia Syn Boży
łatwo unoszony jest do swego domu.
Tam zaś poznaje, że zawsze
spoczywał w nim w pokoju.
Jedynym problemem, jaki ci pozostaje,
jest to, że widzisz odstęp
między czasem, kiedy przebaczasz,
a tym, kiedy otrzymasz korzyści
płynące z zaufania swojemu bratu.
Cud jest uniwersalnym błogosławieństwem
płynącym od Boga przeze mnie
do wszystkich moich braci.
Przywilejem tych, którym przebaczono,
jest przebaczać.
Musisz przebaczyć Synowi Bożemu całkowicie.
W przeciwnym wypadku zatrzymasz
wizerunek samego siebie, który nie jest cały,
i nadal będziesz lękał się spojrzeć do wnętrza
i odnaleźć tam ucieczkę przed wszystkimi bożkami.
Zbawienie bazuje na wierze, że nie może być
pewnych form winy, których nie możesz przebaczyć.
Nie może być zatem widoków,
które zastąpiły prawdę o Synu Bożym.
Jedynie przebaczenie ofiarowuje cuda.
Odpust zaś musi być sprawiedliwy dla wszystkich.
Rzeczywisty świat osiąga się po prostu
poprzez całkowite przebaczenie starego świata
– tego, który widzisz bez przebaczenia.
Przebacz nam nasze złudzenia, Ojcze,
i pomóż nam przyjąć nasz prawdziwy związek z Tobą,
w którym nie ma złudzeń
i do którego żadne nigdy wkroczyć nie mogą.
Nasz świętość jest Twoją świętością.
Cóż może w nas być, co potrzebuje przebaczenia,
skoro Twoja Świętość jest doskonała?
Sen o zapomnieniu jest jedynie niechęcią,
by pamiętać Twoje przebaczenie i Twą Miłość.
Cuda są sczepionymi ogniwami
łańcucha przebaczenia, który
– gdy zostaje ukończony –
staje się Pokutą.
Pokuta działa cały czas
i we wszystkich wymiarach czasu.
Nic w bezgranicznej miłości
nie mogłoby potrzebować przebaczenia.
To zaś, co w świecie jest dobroczynnością,
ustępuje prostej sprawiedliwości za bramą,
która otwiera się do Nieba.
Wszystko, co musi być przebaczone,
to złudzenia, które miałeś za złe swoim braciom.
W ten sposób nauczysz się,
że otrzymałeś przebaczenie,
bo to ty ofiarowałeś im złudzenia.
W świętej chwili jest to dokonane dla ciebie w czasie,
aby przynieść ci prawdziwy stan Nieba.
Przebaczenia nie można odmówić tylko trochę.
Nie jest też możliwe, by atakować za to,
kochać za tamto,
i rozumieć przebaczenie.
Śnij o życzliwości swego brata,
miast rozpamiętywać w swoich snach jego pomyłki.
Wybierz jego dobre uczynki i słowa,
by to o nich śnić,
zamiast zliczać krzywdy, które wyrządził.
Przebacz mu jego złudzenia
i podziękuj mu za całą pomoc,
jakiej ci udzielił.
Gdy przebaczysz światu swą winę,
będziesz od niej wolny.
Jego niewinność nie żąda twej winy,
a twoja niewinność
nie spoczywa na jego grzechach.
Przebaczenie w tym świecie
jest odpowiednikiem sprawiedliwości Nieba.
Tłumaczy ono świat grzechu na prosty świat,
w którym sprawiedliwość może być odzwierciedlana
zza bramy, za którą leży zupełny brak ograniczeń.
Temu, komu przebaczasz, dana jest moc
przebaczenia ci twoich złudzeń.
Poprzez twój dar wolności,
jest ona dawana tobie.
Przebaczyć znaczy przeoczyć.
Patrz zatem poza błąd
i nie pozwalaj swemu postrzeganiu
na nim spoczywać,
bo będziesz wierzył w to, co ono obejmuje.
Przyjmuj za prawdziwe jedynie to,
czym twój brat jest,
jeżeli chciałbyś poznać siebie.
Mamy jednego Interpretatora. A poprzez Jego sposób
posługiwania się symbolami jesteśmy złączeni,
tak że znaczą one to samo dla nas wszystkich.
Nasz wspólny język pozwala nam mówić
do wszystkich naszych braci i wraz z nimi rozumieć,
że przebaczenie zostało dane nam wszystkim,
a zatem możemy się ponownie komunikować.
Jesteś jednak proszony po prostu o to,
byś widział przebaczenie jako
naturalną reakcję na strapienie,
które bazuje na błędzie,
a zatem woła o pomoc.
W snach o morderstwie i ataku jesteś ofiarą
w konającym ciele, które zgładzono.
W przebaczających snach
nikt nie jest natomiast proszony o to,
by zostać ofiarą i tym, kto cierpi.
Są to szczęśliwe sny, które cud
wymienia za twoje własne.
Nie prosi cię, byś wytworzył jakiś inny,
a tylko o to, abyś ujrzał, że to ty wytworzyłeś ten,
który chciałbyś zamienić na sny o przebaczeniu.
Przebaczenie tkwi w komunikacji tak pewnie,
jak potępienie tkwi w winie.
Czy możesz sobie wyobrazić,
jak pięknie będą wyglądali dla ciebie ci,
którym przebaczyłeś?
W żadnej fantazji nigdy jeszcze
nie widziałeś czegoś tak cudownego.
Nic z tego, co tu widzisz, we śnie, czy na jawie,
nie oddaje nawet w przybliżeniu tej cudowności.
Ty, który chcesz pokoju,
możesz go znaleźć jedynie
poprzez pełne przebaczenie.
Być może nie widzisz roli, jaką przebaczenie odgrywa
w kładzeniu kresu śmierci i wszystkim przekonaniom wyłaniającym się z oparów winy.
Grzechy to przekonania, które umieszczasz
między swym bratem a sobą.
Ograniczają cię do czasu oraz miejsca
i dają małą przestrzeń tobie,
a inną, małą przestrzeń jemu.
Łaska Boża spoczywa łagodnie
na przebaczających oczach
i wszystko, na co spojrzą,
mówi o Nim patrzącemu.
Nie może on widzieć zła; niczego w świecie,
czego trzeba by się lękać,
i nikogo, kto się odeń różni.
I tak, jak ich kocha, tak patrzy na siebie
z miłością i łagodnością.
Tak samo nie potępia siebie za swoje błędy,
jak nie przeklina innych.
Przebaczenie obraca świat grzechu w świat chwały,
który jest przecudny do oglądania.
Każdy kwiat lśni w świetle,
a każdy ptak śpiewa radość Nieba.
Nie ma tu smutku i nie ma rozstania,
ponieważ wszystko otrzymało zupełne przebaczenie.
To zaś, co otrzymało przebaczenie,
musi się złączyć, gdyż nic nie znajduje się pomiędzy,
by trzymać to oddzielnym i z dala od siebie.
Przebaczenie jest jedyną funkcją,
która ma znaczenie w czasie.
Jest środkiem, którym Duch Święty się posługuje,
by przetłumaczyć wyjątkowość
z grzechu na zbawienie.
Przebaczenie jest dla wszystkich.
Dopiero jednak gdy spoczywa na wszystkich, jest pełne,
i każda funkcja tego świata jest wraz z nim spełniona.
Potem czasu już nie ma.
Przebaczenie jest wybiórczym pamiętaniem,
nieopartym na twoim wyborze.
Czy jesteś niepodatny na atak?
Jeśli tak, świat jest nieszkodliwy
w twoich oczach.
Czy przebaczasz?
Jeśli tak, świat jest przebaczający,
bo ty przebaczyłeś mu jego przewinienia,
a zatem patrzy na ciebie oczyma
widzącymi tak jak twoje.
W obliczu twego lęku przed przebaczeniem,
który On postrzega tak wyraźnie,
jak wyraźnie poznaje,
że przebaczenie jest wyzwoleniem,
nauczy cię On pamiętać, że przebaczenie nie jest stratą,
lecz twym zbawieniem.
I że w całkowitym przebaczeniu,
w którym rozpoznajesz,
iż nie ma nic do przebaczenia,
zostajesz rozgrzeszony całkowicie.
Przyjmij moc poza przebaczeniem
i poza światem symboli i ograniczeń.
Gniew nie jest nigdy uzasadniony.
Atak nie ma podstaw.
To tu rozpoczyna się ucieczka przed lękiem
i zostanie uczyniona całkowitą.
Tu rzeczywisty świat dany jest
w zamian za sny o przerażeniu.
Na tym bowiem opiera się przebaczenie
i jest ono po prostu naturalne.
Gdybyś tylko znał chwalebny cel leżący poza przebaczeniem,
nie trzymałbyś się żadnej myśli niezależnie od tego,
jak lekki wydawałby się na niej dotyk zła.
Rozumiałbyś bowiem, jak wielki jest koszt
zatrzymywania czegokolwiek, czego Bóg nie dał,
w umysłach, które mogą kierować dłonią,
by błogosławiła i prowadziła Syna Bożego
do domu jego Ojca.
Przebaczyć – to po prostu pamiętać
tylko miłujące myśli,
które dałeś w przeszłości,
i te, które były dane tobie.
Wszystko inne trzeba zapomnieć.
Przebaczenie stanowi odpowiedź na każdy atak.
W ten sposób atak pozbawiony jest swoich skutków,
a nienawiści jest dawana odpowiedź w imię miłości.
Przebaczenie jest uzdrowieniem
postrzegania oddzielenia.
Prawidłowe postrzeganie twego brata jest konieczne,
ponieważ umysły postanowiły widzieć się jako oddzielne.
Duch zna Boga całkowicie.
Nie daj się oszukać co do znaczenia
utrwalonego przekonania, że pewne pozory
są trudniejsze do przeoczenia niż inne.
Oznacza to zawsze, że myślisz,
iż przebaczenie musi być ograniczone.
I postawiłeś sobie za cel częściowe odpuszczenie
i ograniczoną ucieczkę przed
poczuciem winy dla siebie. Czym może to być,
jeżeli nie fałszywym przebaczeniem sobie i wszystkim,
którzy zdają się oddzielni od ciebie?
Przebaczenie usuwa to, co dzieli cię od twego brata.
Jest życzeniem, abyś był z nim złączony, a nie osobny.
