VAN EEN ATOOM VETERAANDit bevat een idee voor wat, denk ik, als een laatste reünie beschouwd zou kunnen worden. Dat wil zeggen: een samenkomst voor diegenen van ons die daar waren, en die naasten hebben of hadden die de gebeurtenis die het einde van de Tweede Wereldoorlog aanduidde in hun geheugen hebben bewaard. Dit is mijn verhaal: |
 |
|
Ik landde in september 1945 in Nagasaki met het 6e Regiment van de Marine. Velen van ons deelden de overtuiging, vanuit onze ervaring, dat “de enige goede Jap een dode Jap is”. We kwamen aan land, volledig gereed voor de strijd, en stonden in een donkere, stille scène van uitgestorven vernietiging die met geen woorden te beschrijven valt. Maar de geur van verbrand menselijk vlees hing nog in de lucht en was overal om ons heen. Als onderdeel van de regimentcommunicaties was ik in die eerste maand vrij om te gaan waar ik wilde, en ik zag en hoorde alles wat er gebeurd was en wat er nog steeds plaatsvond. Die herinneringen zijn nog steeds bij me. Ik zag afschuwelijke scènes van voortdurend lijden, ze werden een deel van me en zijn dat nog steeds. Op “een bepaalde dag,” op “een bepaald moment in de tijd,” stond ik direct in het midden van een onuitspreekbare, en zeker ondenkbare, verwoesting die door iemand of iets veroorzaakt moest zijn. Op dat moment was ik vol met totale woede, een stekende, kokende, frustrerende, onverzadigbare behoefte aan wraak. Maar op wat of wie? Het was nergens op gericht, zonder een duidelijke oorzaak – in feite viel er niemand te beschuldigen, niemand die er verantwoordelijk voor was. Het werd een passie van intense weerzin, tegen mezelf, tegen deze wereld, en tegen het menselijk ras – een zekerheid diep in mezelf dat elk van ons, iedereen op deze aarde, dat we allen totaal schuldig waren. En op “dat moment in de tijd,” werd ik omringd door het licht van een innerlijke vrede. Het werd “een plaats in de tijd” waarin een nieuwe oplossing verscheen, en tegelijkertijd was er de boodschap: “Zie dit als een nieuw begin.” Zo begon een nieuw continuüm van tijd waarin we nu allen delen. Het verrees uit de as van een atomisch vuur dat het einde aankondigde van een tijdperk dat nu allang verleden tijd is. Ik heb veel goede herinneringen aan mijn 8-maandenlange verblijf tijdens de bezetting van Japan. Dit bevat zeker mijn herkenning en respect voor de vechtlust van een onverzettelijke tegenstander waarmee we uiteindelijk een absolute noodzaak vonden om samen waarlijk in vrede te leven. Maar zelfs nog meer dan dat: een herkenning van hoeveel we met elkaar gemeen hebben, simpelweg als bewoners van deze aarde -- de ware communicatie van de vriendschap van mensen met mensen, het delen van de oplossing voor gemeenschappelijke problemen door de herkenning van gemeenschappelijke doelen. Dit was zeker het begin van wat over de jaren heen uitgegroeid is tot de diepgaande vriendschap en het vertrouwen dat onze naties nu met elkaar delen. En uiteindelijk, hoe banaal het ook mag klinken, begon ik met mijn Japanse vrienden, als vroegere vijanden, een vanzelfsprekende waarheid te vinden. Niet in een dogmatisch, religieus of politiek systeem, maar in een innerlijke vanzelfsprekendheid dat alle mensen inderdaad gelijk geschapen zijn. Een ware innerlijke vanzelfsprekendheid dat elk van ons totaal begiftigd is met een onvervreemdbaar recht om de wil van een eeuwig scheppende universele geest te delen -- een delen dat wordt uitgedrukt door daden van vergeving en liefde. We zijn de verbazingwekkende uniekheid van onze totale gelijkheid. We zijn enkelvoudig, en in onze zelfinsluiting, het leven, de vrijheid en het najagen van het geluk dat het ideaal van alle mensen in de wereld is. Van Nagasaki gingen we naar Sasebo en daarna naar Fukuoka. En natuurlijk werd ik daar, in de meest prachtige stad, terwijl de Kersenbloesem bloeide, verliefd. Doumo arigatou gozaimasu. Ik keerde in Juni 1946 terug naar huis en daar begon ik, net als vele jonge/oude veteranen, mijn volwassen leven. |
Een ander verhaal verbonden met onze reünie
|
 |
|
Op dat moment verscheen wederom de ruimte van vrede en geluk. Ik werd herinnerd aan het enige wat belangrijk is in deze wereld: ik heb een missie om aan allen een voortdurende wedergeboorte te onderwijzen die samenkomt met dit nieuwe begin – dit nieuwe continuüm van de tijd. En toen was er het Licht… Het omringde mijn bed en was gedurende dat moment helderder dan de zon – een ongelooflijk gevoel van vreugde en liefde en begrip dat velen van ons beschreven hebben in onze ervaringen van leven na het leven. De boodschap was heel simpel: “Hier is een nieuwe kans. Steun op mij. Ik zal je nooit falen. Onderwijs aan anderen wat je gegeven is.” En op dat moment was ik volledig geheeld.. Ik probeerde die nacht het ziekenhuis te verlaten, maar natuurlijk kon ik mijn schoenen niet vinden… Ik ben daar de volgende ochtend weggegaan, na een grondig onderzoek door de artsen. Ze vonden mijn herstel onverklaarbaar, raadselachtig en zeer buitengewoon. Maar ja, zoals ze zeggen: “Dit soort dingen gebeuren soms.” Is dat zo? Absoluut. En zo was het en is het nog steeds. Ik bied iedereen die maar wil luisteren de simpele boodschap van totale God-afhankelijkheid aan: het is simpelweg loslaten en God toelaten. Voor sommigen klinkt het als overgave en dat is het ook. Maar je vindt een geweldige helingskracht in de overgave aan Zijn Wil Ik geloof in wonderen. En meer dan dat, ik weet dat ze plaatsvinden en dat ze op dit moment plaatsvinden. Het is God’s wil dat we heel en volmaakt zijn zoals Hij ons geschapen heeft. En in de grootse rijkdom van Zijn eeuwige waarheid hebben we daar, als zogenaamde sterfelijke mensheid, helemaal niets over te zeggen. Ik leef in het hier en nu, gewoon zoals het is. Ik verkondig een boodschap van een wonderbaarlijk spiritueel herstel en ik probeer dienstbaar te zijn als een vertegenwoordiging van de zekerheid dat het licht en de liefde van ware vergeving ons allen omringen, dat ze gevonden en verstevigd kunnen worden, en dat ze inderdaad rechtstreeks gecommuniceerd kunnen worden in het avontuur van de hemelse versnelling van de tijd die nu op vreugdevolle wijze in onze species plaatsvindt. De wonderbaarlijke heling van onze geesten en lichamen door de Heilige Geest, in de voortdurende kracht van onze daden van vergeving en liefde, vindt plaats zonder enig verband met deze onvergeeflijke wereld van pijn en dood. Er is misschien meer aan dit verhaal, maar veel ervan is al verteld. Onthoud dat er een Week van Vergeving en Volmaakte Vrede is. Doe er aan mee, gewoon zoals je bent, om welke reden dan ook. Je zult er veel oude vrienden ontmoeten en zeker een aantal nieuwe vrienden die je altijd al gekend hebt en van wie je altijd al hield, maar nu herinner je je deze vrienden in een nieuw tijdscontinuüm. Kom en wees geheeld. Kom en laat het “een nieuw begin” voor je zijn. Er is veel hulp voor je en het wacht enkel op jouw komst.
|
   |